Jij bent zichtbaar
Voor dat ik mijn verhaal opschrijf wil ik mijn man voor de inspiratie bedanken. Op een middag vroeg ik hem om mijn schouder en nek te masseren. Al een tijd heb ik er last van, zo zeer dat ik me af en toe duizelig voel.
Ik ben diagonaal op bed in onze slaapkamer gaan liggen, zodat hij vanuit verschillende hoeken mijn schouder en nek kon bereiken. Hij deed dat heel zorgvuldig en iets te voorzichtig. Na een aantal minuten heb ik onze rollen omgedraaid; ik vroeg hem om op zijn buik te gaan liggen en begon met zijn schouders, bovenrug en nek. Mijn handen maakten ineens wat ruwe bewegingen; het was absoluut geen geaai. Ik duwde zijn spieren en zelfs mijn lichaamsgewicht heb ik te hulp geroepen om extra kracht in te zetten.
Terwijl ik hem masseerde, merkte ik dat er wat opgeslagen irritaties in zijn lichaam zaten. Ze waren voor mij zichtbaar, maar mijn man lag ontspannen op bed. Het lukte hem zelfs zo diep weg te zakken dat hij heel licht snurkte; een teken van een diepe ontspanning. Ik schonk uiteraard aandacht aan de irritaties die ik daarvoor in zijn gedrag niet had waargenomen. Ze waren nog heel diep in zijn onbewuste.
Met aandacht schenken bedoel ik geen denken. Ik bedoel dat ik het gevoelsmatig deed.
Intussen besefte ik dat het ook mijn irritaties konden zijn die ik net had waargenomen. Ik ging nog een tijdje door met masseren, toen ik aan hem vroeg: ‘Kun jij mij aanraken op de manier hoe het in je opkomt? Niet per se liefdevol, maar doe gewoon wat in je opkomt. Doe hoe het voor je voelt. Laat je gaan.’
Ik was heel benieuwd naar wat er zou gebeuren. Wat hij met zijn aanraking mij zou gaan vertellen.
Hij gaf gehoor aan mijn verzoek en spaarde mij niet meer. Hij trok aan een schouderspier net alsof hij deeg aan het kneden was. Hij duwde met zijn arm en zijn volle gewicht op mijn rug net zo lang tot de weerstand in mijn rug en de schouders was verdwenen. Het gekneed en geduw liet de pijn verdwijnen en toen zei hij heel lief: ‘Weet je, ik voel voldoening erbij dat door mijn ruwheid je pijn verdwijnt en je schouder zachter en ontspannener voelt.’ Toen vroeg ik aan hem:’ is jouw voldoening er misschien ook omdat jij je irritaties, die jij niet zichtbaar wou maken, hebt weg gestreken?’ Hij lachte mij toe en kuste me zacht. Ik was nog niet klaar en vervolgde: ’Je weet toch dat je voor mij altijd zichtbaar bent. Hoe vervelend dat soms ook is,’ knipoogde ik naar hem.
Ik voelde tederheid opkomen. Ik zei: ‘Ik wil graag je piano zijn. En ik wil graag naar je muziek luisteren. Laat die muziek maar komen en wees zichtbaar. Ik wil je verhaal op deze manier lezen. Jij bent dan echt, precies hoe jij je voelt. Ik zal je iets verklappen, wanneer jij doet wat in je opkomt dan handel je vanuit je gevoel en dan kan je ook mijn verhaal vangen al doe ik niets. Jouw irritaties en de mijne, die net dieper waren dan ons bewustzijn erbij kon, waren synchroon. Ik heb de mijne nodig om die van jou te herkennen en jij de jouwe om die van mij te herkennen. Het lichaam vertelt je meer dan een woord, mijn liefste.’
Voelen begint bij het smelten in jezelf, wanneer het geruis in je hoofd wegvalt. Voelen van de ander begint bij het versmelten, wanneer de ander je ruimte geeft om in hem te smelten, terwijl hij in zichzelf gesmolten is.
